Een kijkje in de Afrikaanse medische wereld!!

Lieve allemaal,

Hier weer een berichtje vanuit Zambia (bijna de laatste).
Het gaat nu echt heel hard opschieten, ik ben nu aan mijn laatste week begonnen als vrijwilliger en dat is toch wel heel raar. Vier maanden vrijwilliger zijn is echt lang genoeg maar nu het eind in zicht is begint het onheimische gevoel wel wat te komen.

De laatste week heb ik weer lekker de verpleegkundige uit kunnen hangen :) en ik heb weer veel rare dingen meegemaakt.
Welkom in de Afrikaanse medische wereld:?!!

Het begon allemaal in de kliniek in Libuyu.
Tegenover de tafel waar ik de bloeddrukjes en dergelijke meet zit de apotheker (na ja iets in die trant) die de medicijnen (lees paracetamol en vitaminepillen) uitdeelt.
Er kwam daar een vrouw met een kindje aan de tafel voor een malariatest.
De test bleek positief te zijn en dit vertelde de apotheker aan de moeder.
De moeder van dat kindje begon me toch te huilen (lees een Afrikaans neurotisch drama:)) en hield vervolgens nooit meer op. Er werd helemaal geen aandacht aan geschonken door wie dan ook en die vrouw bleef er inmiddels zo wat in hangen:?.
Uiteindelijk bleek dat de moeder dacht dat haar kind HIV positief was.
Wat in Nederland voorlichting geven heet bestaat hier helemaal niet dus het duurde denk ik wel 30 minuten (ik heb echt met mijn mond open toegekeken) tot de vrouw weer een beetje gekalmeerd was.
Ik had heel graag duidelijk willen maken wat de test nou precies inhield maar omdat mijn Zambiaans nou nog niet helemaal vloeiend is, ben ik daar maar niet aan begonnen.
Maar goed ik geloof dat het allemaal goed is gekomen maar wel op z'n afrikaans.

Die zelfde ochtend in die kliniek hoordfe ik een kindje echt heel hard huilen. En dat was niet van een vaccinatie of iets dergelijks. Het kindje bleef maar door schreeuwen (het klonk echt of dat het vermoord werd) en ik vroeg diezelfde apotheker wat er gaande was. Nou zei hij ga maar kijken. Nieuwschierig zoals ik ben ging ik heel dapper die kamer binnen. Daar was een kindje van een jaar of 3 die zijn armpje helemaal verbrand had. Dat armpje was al helemaal aan het vergroeien door het littekenweefsel en dat waren ze soepel aan het maken onder de koude kraan. De moeder hield het kindje in de houtgreep en de verpleegkundige die was me toch aan dat armpje aan het trekken.
Het eerste wat ik dacht was gelukkig hebben wij in Nederland brandwondencentra waar eerst pijnmedicatie wordt gegeven voordat deze martelingen plaats vinden.
Het tweede wat ik dacht was.....en nu de kamer uit anders hebben ze er nog een patient bij:?!!

Later die week ging ik naar het hospice. Daar is een patient (George genaamd) die een ontsteking had aan zijn knie en de dokter wou wat pus verwijderen.
Ik natuurlijk lekker bij de hand gevraagd of we mee mochten kijken en dat was geen enkel probleem.
Het begon nog goed met steriele handschoenen, maar de manier waarop die aangetrokken werden maakte ze in een ogenblik niet meer steriel:?. Vervolgens werd er een infuusnaald helemaal (ja echt helemaal!!) in zijn knie gestoken. Toen kwam er een afwastijltje tevoorschijn waar het pus in kon druppen. Ik heb ook dit tafereel met mijn open mond bekeken. Lang leve de steriele operatiekamers in Nederland!!!!

Nog een ander verhaal uit het hospice (nu ik toch bezig ben:)). Wij wilde de oefeningen bij Mundia (een patient die nu al meer dan een jaar op bed ligt ten gevolgen van een hersenvliesontsteking) doen, maar konden hem niet vinden want hij lag niet op bed.
Het gevoel wat ik daar bij kreeg was al wat naar omdat Mundia 24 uur per dag op bed ligt.
Na wat gezocht te hebben lag hij buiten op een kleed op de betonnen vloer.
Mundia heeft heel veel contracturen en de verpleegkundige hadden hem daar op zijn buik neergelegd. Hij lag daar echt heel onconfortabel op zijn arm met zijn neus in de grond gedrukt.
Dit was de eerste keer dat het me echt bijna even te veel werd want iemand zo neer leggen is gewoon onmenselijk. Wij hebben hem weer in bed gelegd en het bed lekker buiten gezet (want dat was de reden dat hij buiten lag, de frisse lucht:?)

Dit zijn maar een paar verhalen van wat ik allemaal mee maak in de medische wereld vanuit Afrika. Ik geniet echt van deze dingen ook al zijn sommige gebeurtenissen echt heel heftig. Maar hier ben ik wel voor naar Afrika gekomen.

Ik ga nu nog lekker van mijn laatste weekje in Zambia genieten.

Liefs Cor